Bierzmowanie to jeden z siedmiu sakramentów Kościoła Rzymskokatolickiego. Pozostałe to: chrzest święty, pokuta, Najświętszy Sakrament, namaszczenie chorych, kapłaństwo i małżeństwo. Sakrament święty jest to z ustanowienia Chrystusa wykonywany przez Kościół znak widzialny, przez który Jezus Chrystus daje nam życie łaski. Bierzmowanie jest związane z przyjęciem Ducha Świętego i dlatego nazywane jest także sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Do przystąpienia do bierzmowania potrzebne jest wcześniejsze ochrzczenie, odbycie spowiedzi świętej i przyjęcie Komunii świętej. Konieczna jest również odpowiednia katechizacja. Odbywa się to zazwyczaj, kiedy bierzmowany ma już kilkanaście lat i wchodzi w okres swojego fizycznego i psychicznego dojrzewania. Bierzmowany powinien przede wszystkim być świadomym, jakie konsekwencje wiążą się z tym faktem. Warto więc przy tej okazji wspomnieć o siedmiu darach Ducha Świętego, którymi są: mądrość, rozum, rada, męstwo, umiejętność, pobożność i bojaźń Boża. Z tym związane są owoce łaski Ducha Świętego: miłość, radość, pokój, cierpliwość, łaskawość, dobroć, uprzejmość, cichość, wierność, skromność, wstrzemięźliwość oraz czystość. Trzeba także pamiętać o sześciu grzechach przeciwko Duchowi Świętemu: zbytniej ufności w miłosierdziu Boskim, rozpaczy o swoim zbawieniu, sprzeciwianiu się uznanej prawdzie chrześcijańskiej, zazdroszczeniu bliźniemu łaski Bożej, zatwardziałości w grzechach i odkładaniu pokuty aż do śmierci. Bierzmowanie odbywa się podczas specjalnej uroczystości i wiąże się z określonymi obrzędami. Ich prowadzeniem zajmuje się biskup. Wiąże się to z odnowieniem przyrzeczeń chrzcielnych, a biskup nakłada ręce nad bierzmowanym, dzięki czemu następuje zesłanie Ducha Świętego. Powinni temu towarzyszyć – odpowiednio dobrani – świadkowie bierzmowania. Bierzmowanej osobie nadane zostaje także nowe, sakramentalne imię. Jeśli ktoś zastanawia się, jakie imie na bierzmowanie jest wskazane i najlepsze, to powinien przeczytać poniższą odpowiedź. Otóż owo imię powinno nawiązywać do osoby świętej lub błogosławionej. Nie należy przy tym podchodzić do tego pochopnie i lekkomyślnie. Wybór takiego, a nie innego świętego patrona oznacza pewną identyfikację z cnotami, które tenże sobą reprezentował. Jest to wzór do naśladowania przez całe dojrzałe życie. Każdy z nas, osób wierzących, pragnie zapewne po swoim ziemskim życiu dostać się do nieba. Nasi patroni z chrztu i bierzmowania są tam naszymi opiekunami i orędownikami. Dobrze i właściwie jest podążać nieustannie drogą świętości. Pomocne ku temu jest życie nieskalane grzechami, zwłaszcza ciężkimi i śmiertelnymi. Żywoty świętych pełne są przykładów, jak należy postępować. Konsekwentne czerpanie z tej skarbnicy wiary, mądrości i heroizmu to odpowiedzialne zadanie, które jednak warto podjąć. Nagrodą, po oczyszczeniu z doczesnych nieczystości, będzie bowiem wieczne szczęście, razem z całym zastępem świętych w niebie. Dobrze jest to sobie uświadomić, przyjmując ten oraz inne sakramenty święte.
